W sezonie wegetacyjnym 2019/2020 na polu na polu doświadczalno-wdrożeniowym Lubelskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Końskowoli badano 6 odmian mieszańcowych rzepaku ozimego. Dodatkowo realizowano szereg doświadczeń związanych z technologią uprawy i sposobem siewu tego gatunku. Na wszystkich obiektach oceniano wzrost i rozwój roślin w trakcie wegetacji a po zbiorach wykonano ocenę plonowania i jakości nasion.
W okresie wegetacji wiosennej największe zagrożenie w uprawie rzepaku ozimego powodują takie choroby grzybowe jak : sucha zgnilizna kapustnych, zgnilizna twardzikowa, czerń krzyżowych oraz szara pleśń. W tym sezonie na polu doświadczalno wdrożeniowym w Pożogu II w trakcie wiosennego wznowienia wegetacji największe zagrożenie zaobserwowano ze strony suchej zgnilizny kapustnych oraz szarej pleśni.
Najważniejszym zadaniem jesiennych zabiegów regulujących pokrój roślin rzepaku ozimego jest ograniczenie wzrostu łodygi ku górze. Chodzi o to, aby rozeta liści przylegała do gleby, a stożek wzrostu był osadzony maksymalnie nisko, tak aby nie uległ uszkodzeniu w trakcie zimy. W ostatnich latach głownie w wyniku długich, ciepłych jesieni często dochodziło do zbyt mocnego wybujania roślin. Zbyt duże wydłużenie pędu głównego najczęściej występuje na plantacjach, gdzie rośliny przed 20 września osiągają fazę 6 liści.
Zapotrzebowanie na siarkę podobnie jak i inne składniki jest różne w poszczególnych fazach rozwojowych roślin. Największe potrzeby, obserwuje się u roślin z rodziny krzyżowych i liliowatych.
Pod względem zapotrzebowania na ten składnik rośliny uprawne można podzielić na 4 grupy:
Przebieg wegetacji rzepaku ozimego na polu doświadczalno-wdrożeniowym w Pożogu II.
W sierpniu 2015 na naszym terenie brak opadów oraz rekordowe temperatury (średnia temperatura w sierpniu przekraczała 22 oC i o ponad 5 oC przekroczyła średnią z wielolecia) spowodowały duże utrudnienia w uprawie gleby i siewie rzepaku. Siew przeprowadzany był w bardzo przesuszoną i nie osiadła glebę.