W obrębie tego gatunku występują dwie grupy: czosnek strzałkujący — wytwarzający pędy kwiatostanowe — oraz niestrzałkujący — niewytwarzający takich pędów. W obu grupach występują formy ozime i jare.

Wymagania glebowe i zmianowanie

Czosnek do uzyskania wysokiego plonu wymaga dobrej jakości gleb. Najlepszym wyborem byłby gleby organiczne II i III klasy oraz gliniasto-piaszczyste, przepuszczalne, niezlewne, jednak dobrze utrzymujące wodę. Nie powinno się zakładać plantacji na glebach zbyt zwięzłych, ciężkich, gliniastych. Przy uprawie na czarnych ziemiach i czarnoziemach następuje zabrudzenie łuski czosnku, główki takie gorzej się przechowują.

Gatunek ten wymaga prawidłowego zmianowania. Nie można go sadzić rok po roku na tym samym polu ani po innych roślinach cebulowych, a także po burakach, ziemniakach, rzepaku, warzywach kapustnych i korzeniowych. Najlepsze dla niego są stanowiska po zbożach (z wyjątkiem owsa, który sprzyja rozwojowi nicienia — niszczyka zjadliwego), trawach, koniczynie i lucernie. Można go również uprawiać po fasoli, ogórkach i pomidorach. Odpowiednia dla uprawy czosnku wartość pH powinna wynosić 6,5–7,0.

Nawożenie organiczne i mineralne

Czosnek charakteryzuje się słabo rozwiniętym systemem korzeniowym, sięgającym do 20-30 cm w głąb gleby i rozrośniętym w promieniu około 10 cm. Powoduje to, że roślina ma duże wymagania co do gleby, zawartej w niej próchnicy i składników pokarmowych, dlatego czosnek bardzo dobrze reaguje na nawożenie organiczne. Na glebach żyznych można go uprawiać w drugim roku po oborniku, na słabszych — w pierwszym. Przy sadzeniu jesienią obornik daje się pod przedplon, a przy sadzeniu wiosną dobrze rozłożony obornik przyoruje się wczesną jesienią, w dawce 40 t/ha. Można go jednak zastąpić dobrym kompostem lub nawozami zielonymi z przewagą gatunków z rodziny bobowatych.

Nawożenie mineralne jest uzależnione od zasobności gleby i jej żyzności. Powinno być stosowane na 2-3 tygodnie przed jesiennym sadzeniem czosnku. Zalecane dawki makroelementów wynoszą (na hektar): 100-140 kg N, 120–200 kg K, około 50-70 kg P, przy czym nawozy azotowe wysiewa się w trzech dawkach: 1/3 przed sadzeniem, pozostałe 2/3 w dwóch dawkach pogłównie — pierwszą po wschodach roślin i drugą — na przełomie maja i czerwca. Czosnek dobrze reaguje na dolistne dokarmianie, szczególnie w okresie suszy wiosennej.

Metody uprawy

Ozime formy czosnku powinno się sadzić od połowy października do połowy listopada. Termin sadzenia należy uzależnić od warunków atmosferycznych i dobrać go tak, aby rośliny zdążyły się ukorzenić przed mrozami. Nie powinny się jednak w tym czasie nadmiernie rozwinąć, gdyż byłyby bardziej wrażliwe na niską temperaturę i mogłyby wymarzać.

Czosnek jary należy sadzić jak najwcześniej wiosną, gdy tylko warunki pozwolą na przystąpienie do prac polowych. Materiał nasadzeniowy odmian nadających się do uprawy w naszych warunkach powinien pochodzić z plantacji kwalifikowanych, co gwarantuje wysoką jego zdrowotność. Do uprawy ozimej z sadzenia jesiennego przeznaczone są odmiany: Arkus, Harnaś, Mega, Zawrat, Huzar, a z sadzenia wiosennego odmiany Jarus i Cyryl.

Czosnek przed sadzeniem należy zaprawiać przeciwko chorobom grzybowym w roztworze Zaprawy nasiennej T (200g - 400g/100 kg ząbków czosnku). Zalecana ilość wody: 100 l/100 kg ząbków. Ząbki czosnku moczyć w zawiesinie 10 minut. Do sadzenia należy wybierać duże główki i ząbki, powinny być one zdrowe, nieuszkodzone i o wyglądzie typowym dla danej odmiany.

Rozstawa rzędów i pasów uzależniona jest od sposobu zwalczania chwastów oraz sprzętu, jakim będziemy prowadzić zabiegi ochrony roślin czy zbiór. Najczęściej rozstawa rzędów wynosi 30–40 cm, w rzędzie ząbki czosnku jarego sadzi się co 6 cm, ozimego — co 10 cm. W pasie mieści się 4, 5 rzędów, odstęp między pasami wynosi około 50 cm — co umożliwia swobodny przejazd ciągnikiem. Czosnek sadzi się ręcznie lub specjalnymi sadzarkami, na głębokość 5 cm (odmiany jare) i do 8 cm (ozime). Głębokość sadzenia zależy również od typu gleby: na lekkich ząbki sadzi się nieco głębiej, natomiast na ciężkich — płycej. Wskazane jest ściółkowanie plantacji słomą: odmian ozimych — z nastaniem mrozów, jarych — po sadzeniu. Ściółka chroni rośliny przed przymrozkami, dodatkowo zabezpiecza glebę przed utratą wody, zaskorupieniem się i rozwojem chwastów.

W czasie wegetacji należy chronić plantacje przed chwastami, chorobami i szkodnikami — według "Programu ochrony warzyw". Ważnym zabiegiem wpływającym na wielkość plonu jest usuwanie pędów kwiatostanowych głównie u form ozimych.

Zbiór

Bardzo ważne jest ustalenie właściwego terminu zbioru główek — ma on decydujący wpływ na jakość plonu i przydatność czosnku do przechowywania.

Zbiór czosnku niewytwarzającego pędów kwiatostanowych przeprowadza się, gdy ponad 50% roślin załamie szczypior. Odmiany wytwarzające pędy kwiatostanowe są dojrzałe, gdy pęka pierwsza zewnętrzna łuska na główkach i 4 liście (licząc od dołu rośliny) są żółte. Główki po wykopaniu powinny być okryte 3–5 łuskami. Przy opóźnieniu zbioru następuje pękanie łusek i otwieranie się główek, a tym samym obniżenie plonu handlowego. Po zbiorze czosnek należy jak najszybciej dosuszyć, obciąć korzenie i skrócić łodygi — pozostawiając 2–3-cm odcinek nad główkami. Jeżeli czosnek przeznaczony jest do sprzedaży pęczkowej, szczypior należy pozostawić odpowiednio dłuższy.

Czosnek przeznaczony do dłuższego przechowywania trzeba umieścić w pomieszczeniu o temperaturze około 0°C i 65–70% wilgotności względnej.